คงจำกันได้บ้างหรือไม่ได้บ้างก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ เมื่อครั้งที่เราทุกคนเริ่มต้นเป็นเด็กน้อยจากท้องแม่ วันหนึ่งคุณลืมตาได้ วันหนึ่งคุณยิ้ม ร้องไห้ หิวอยากกิน เริ่มต๊อแต๊ะ ก้าวแรกที่คุณเดินทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่ามันต้องทำอย่างไร แต่คุณก็เริ่มก้าวมันออกไป แม้ว่ามันจะล้มลุกคลุกคลาน น่ากลัว น่าตกใจ แต่นั่นคือความกล้าของคุณเท่านั้นที่คุณรู้จักกับการก้าวแรกที่ฉันเดินได้ แม้จะมีคนคอยประคับประคองคุณไว้ไม่ให้หกล้มก็ตาม มีคำคมกล่าวไว้น่าสนใจ “จงกล้า และบ้าคลั่ง เมื่อยามวัยหนุ่มสาว ยามแก่เฒ่าเจ้าจะได้เฝ้าหวลคิดถึงมัน” สอนให้รู้ว่า วัยเด็ก วัยรุ่น จงใช้เวลาให้เต็มที่กับชีวิต กับการเรียนรู้และสร้างประสบการณ์ ตราบจนวัยร่วงโรยแล้วเจ้าจะรู้สึกเสียดายว่าไม่มีเวลาได้ทำ
กล้า
และวันอีกต่อๆมา คุณเดินไปได้ไกลมากเลย มากจนไม่คิดเลยว่า เราเดินทางมาได้ถึงจุดนี้ได้ไง บางครั้งไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่ามันสามารถทำได้จริงๆไหม ทางทีมันไม่มีใครบอกนำทางให้เราได้เรียนรู้ หรือเดินตามรอยทางด้วยซ้ำ บางครั้งทำแล้วรู้สึกมีความสุข บางครั้งทำแล้วรู้เสียใจ ผิดหวัง ล้มเหลว มีความทุกข์ จนมา ณ วัน หนึ่งกลับคิดขึ้นมาได้ว่า หากไม่มีวันนั้น วันนี้เราคงแย่ไปแล้ว มันเป็นบทเรียนสอนใจ สร้างสมประสบการณ์เรา อย่างที่ไม่น่าเชื่อว่าเราทำได้ และนั่นคือ
ความท้าทาย